یلدا

روزهای آخر اسفنده و بر عکس هر سال من شاغل نبودم که انتظار تموم شدن سال رو بکشم و به جای خستگی و دویدن برای تموم کردن اسفند ، ناامیدانه بدون هیچ انتظاری سر در گریبانم .اومدم مشهد و روزهام شدن یادآوری سالهایی که رفتن ، آدمهایی که رفتن . مدام توی خیابونای این شهر بی تعهد و بی ذوق برمیخورم به یلدایی که تنها تو خیابونا پرسه میزد و دنبال کسی میگشت برای فهمیده شدن . از این شهر زد بیرون تا شاید اون یکنفر رو جای بزرگتری پیدا کنه و با سر رفت تو شیشه ... الان نزدیک چهل سالشه و دو تا بچه داره و حرص عمر بر باد رفته رو با لودگی رفتارش بیرون میریزه. اینجوری کمتر فرو میره تو چاه حسرت . هر چند زندگی اینجوری هم نمیگذشت ، جور دیگه ای دود میشد. چشم میدوزم به رسیدن بهار، بی انتظار ، بی توقع . روزها بیان و برن و باد ما را با خود ببرد ... پ ن: آذی میگه رفتار تو مثل یک مادر و یک خانوم تو این سن نیست ، بهش میگم گور بابای مردمی که به صدای بلند و رفتارم زل میزنن، من خودمو زندگی میکنم نه اونا رو ‌. خیال خودمو بابت این تناقضات آسوده میکنم . از طلا گشتن پشیمان گشته ایم ، مرحمت فرموده ... یلدا...

من زن خوشبختی ام به یقین: صبح زود است ، خیلی وقت است بیدارم و توی تخت غلت میزنم و هزار جور فکر را با خودم توی تخت جابجا میکنم ، بلاخره از جا بلند میشوم ، پسرها به شکل خنده داری توی هم پیچ خورده اند ، بیصدا میروم نانوایی ... برای خودم یک صبحانه ی تنهایی آماده میکنم و یک موسیقی فرانسوی ملایم پلی میکنم . فرصت آنرا دارم که به صدای ترد نان و کنجدهای رویش دقت کنم ، امروز را باید یکجور دیگر شروع کنم ، از پنجره کنار آشپزخانه بارقه ی کم جانی از نور روی هواکش خزیده ، زندگی همین است ، همین دلخوشی های ساده ی کوچک ... همین که رضایت بدهی به همین دلگرمی های اندک ، همینکه جانی بدمی توی روح خسته ات و یک روز دیگر را بچینی روی تلنبارِ روزهای عمرت . ناامیدانه است ولی حقیقت دارد . همین پول خورده های ریز کفِ جیبِ زندگی ات ، تنها سرمایه ی تو برای ادامه اند . پس مدام دست توی جیبت کن و لمسشان کن و حواست باشد از سوراخ زندگیت توی جوب فراموشی نپرند... پ ن: آذی رفته قجر و من با پسرها تنهاییم ... یلدا...